De vlucht naar Chicago verloopt zonder noemenswaardige gebeurtenissen. En dat is dan meteen het enige positieve aan zo'n vlucht. Als ik uit het vliegtuig loop, heb ik nog krap anderhalf uur voor de volgende vlucht vertrekt. Nu moet dus alles meezitten, anders ga ik dat niet halen. Immigration ben ik ruim binnen de vijf minuten door. Omdat ik al vaker op deze ESTA heb gevlogen, mag ik door de electronische poortjes. Even een paar vragen voor customs invullen (ter vervanging van het blauwe formulier dat ik in het vliegtuig moest invullen), vingers op een plaatje voor de nodige afdrukken en niet lachen in de camera. Het apparaat spuugt een bonnetje uit (weer dat blauwe formulier) en dan nog de bekende stempel halen bij een nog net niet weggesaneerde ambtenaar. Koffer van de band halen, door de douane heen, koffer weer inleveren en met het treintje naar terminal 1 en het volgende obstakel. De security check. Ik zit nog ruim binnen de tijd, maar de check is hier altijd net iets strenger dan op Schiphol, dus ik bereid me al voor op een lange rij en het voor de derde keer in twee dagen inpakken van de rugzak. Ik mag met mijn 'premier access' (frequent flyer voordeel) naar een aparte rij, waar hooguit 30 mensen in staan. En omdat ik een 'TSA pre' aanduiding op mijn boarding pass heb staan (geen idee hoe ik daar aan kom), mag ik door naar een rij waar maar twee mensen voor me staan. Van een controle is hier nauwelijks sprake. Rugzak door de scanner, ik door een andere scanner, een 'enjoy your flight' en klaar. Niks laptop uit de tas, niks andere apparaten uit de tas, niks schoenen uit. Ik heb nog bijna drie kwartier voor de volgende vlucht vertrekt.
Ook de vlucht naar Las Vegas verloopt soepel. Het was de hele weg onbewolkt en ik heb dan ook ruim drie uur uit het raampje zitten kijken. Als ambtenaar heb ik daar anders nooit tijd voor ...
Na de landing snel de tas halen, dan ben ik ook snel bij de autoverhuur. Dacht ik. De tas verscheen niet op de band en na het derde rondje om de band lopen kreeg ik door dat dat vegeefse moeite was. Dus toch maar naar het kantoortje om uit te vissen waar de tas gestrand was. Ik had hem in Chicago nog in handen gehad en netjes afgeleverd op het daarvoor bestemde punt. Maar daarna is het mis gegaan. Na wat zoekwerk blijkt de tas nog in Chicago te staan. Hij kan tegen 11 uur vanavond in Las Vegas zijn en zal dan door United afgeleverd worden bij het hotel. Het is inmiddels 10 uur en ik heb al twee mailtjes gehad dat ze nog steeds bezig zijn om de tas te lokaliseren. Ik ga eerst maar even slapen ....
Hieronder een paar foto's van de vlucht naar Las Vegas.
 |
| In juni stond ik er nog bovenop. Pike's Peak in Colorado. |
 |
| Rocky Mountains |
 |
| Lake Mead |
 |
| Bijna geland. |
